vrijdag 30 november 2012

Vivo!! (ancora) [part I]

Buongiornooo!!

Voor wie zich al begon zorgen te maken omwille van m'n lange afwezigheid hier, volgt nu de verlossende mededeling: JA, IK LEEF NOG!!:)


Zoals jullie wel al hebben gemerkt (of nog niet), heb ik m'n voornemen om op regelmatige basis iets op m'n blog te posten al enige tijd in de vuilbak gekieperd. De redenen daarvoor zijn jullie waarschijnlijk wel al duidelijk, maar met grif moet ik toegeven dat het ook wel een tikkeltje aan mijn luiheid te wijten valt, gecombineerd natuurlijk met het feit dat ik hier met volle teugen van het leven geniet en dus maar weinig zin heb om uren en uren al schrijvend aan mijn bureau door te brengen.


Van nu af aan zal het dus telkens een verrassing zijn als ik nog eens iets post, spannend niet?:)
Want eerlijk toegegeven, al die regelmaat en stiptheid is toch niet echt aan mij besteed: vééél te saai. 

Geef mij maar wat afwisseling en impulsieve beslissingen, dat is tenminste wat van het leven een waar feest maakt:).

Eén van de voordelen van het feit dat ik me niet meer zo strikt aan m'n vooropgesteld schema houd, is dat ik jullie nu tenminste iets kan vertellen ALS ik iets te vertellen heb, want het is nu ook niet dat al mijn dagen die ik hier slijt even noemenswaardig zijn. 

Ik zou natuurlijk om de 3 dagen kunnen schrijven over waar en wat ik 's avonds zoal ben gaan drinken, maar ik denk wel dat jullie het met me eens zullen zijn als ik zeg dat het op een eind ook maar een saaie, om niet te zeggen kurkdroge boel zou worden.

Nu er ondertussen al bijna een maand en half verstreken is sinds mijn laatste bericht, kunnen jullie waarschijnlijk wel raden dat ik ondertussen al enorm veel heb meegemaakt waarmee ik  jullie nog eens kan bezig houden. Daarom ook mijn beslissing om deze keer mijn verhaal in 2 delen op te spitsen (want ik kan mij wel voorstellen dat het voor een aantal onder jullie too much information zou zijn om alles in één keer te moeten lezen). 

Ik heb nog eens diep in mijn geheugen moeten graven om me alle interessante details van de voorbije weken hier te herinneren, maar ik denk dat ik daar wel voor het grootste deel in geslaagd ben. 
Dus, hier ga ik dan:

Het eerste noemenswaardige feit dat ik jullie kan meedelen is dat ik er ondertussen jammergenoeg al in geslaagd ben om Cristina's fiets kwijt te spelen (wat een hele prestatie is als je weet dat het meisje dat vorig jaar bij Cristina logeerde haar fiets voor een volledig jaar heeft gebruikt, zonder dat er ook maar iets aan mankeerde...).

Maar goed, ik heb mijn lesje nu wel geleerd en ik weet nu ondertussen dat fietsen hier in Pisa nergens veilig zijn, zelfs niet in het midden van het toeristisch centrum en vastgemaakt aan een 2 meter hoge verkeerspaal met een gigantisch brommerslot. 
Nadeel is wel dat ik 2 weken lang wanhopig op zoek ben geweest naar een goedkope tweedehands-fiets en dat ik me tot die tijd elke dag te voet naar mijn faculteit heb moeten begeven, wat geen pretje was als  ik 's morgensvroeg les had en nog maar half wakker al een half uur moest wandelen... 
Maar dit incident geeft me gelukkig wel de kans om de politie nog eens te kakken te zetten (om het maar even plastisch uit te drukken). 
Toen ik mijn fiets namelijk wilde gaan halen aan de paal waar ik hem het laatst had achtergelaten, en ik hem natuurlijk niet kon terugvinden aangezien hij klaarblijkelijk weg was, heb ik wel minstens 6 politieagenten aangesproken. Verscheidene die doorheen de stad de piazze aan het bewaken waren ( lees: hun tijd aan het verdoen waren), maar van wie tot mijn spijt me geen enkele een antwoord kon geven op de vraag of het mogelijk was dat mijn fiets verwijderd was door een van hun collega' s, want dat durven ze hier wel al eens doen als een fiets is vastgemaakt op een plaats die eigenlijk niet voor fietsen bestemd is (om er daarna geld uit te slaan uiteraard, want als de rechtmatige eigenaar zijn of haar fiets niet binnen een bepaalde tijd uit het goed verborgen depot komt ophalen, wordt die verkocht en gaat de winst natuurlijk naar de efficiënte en behulpzame politiedienst hier).
Omdat de politie die op straat aanwezig was me geen uitsluitsel kon geven, heb ik dan maar (tegen beter weten in, want op de politie kun je nooit rekenen, heb ik ondertussen al geleerd) het nummer gebeld van het plaatselijke politiebureau. Daar kreeg ik een mannelijke agent aan de lijn, die me eerst heel m'n uitleg liet doen in het Engels, om daarna doodleuk te antwoorden " io non parlo inglese". Val nu dood, dacht ik, op een eind zou je jezelf nog gaan afvragen wat ze hier dan eigenlijk wel kunnen en wat dan eigenlijk wel de kwaliteiten zijn waaraan iemand moet voldoen om de titel "Polizia Municipale" te bemachtigen.
Dan maar geprobeerd om hem in het Italiaans op de hoogte te brengen van mijn probleem, om erna te horen te krijgen dat ook hij me geen millimeter verder kon helpen. 

Uiteindelijk ben ik m'n zoektocht naar Cristina's verdwenen fiets gewoon gestaakt door te besluiten dat hij hoogstwaarschijnlijk wel gestolen zou zijn.
Jullie moeten immers weten dat het hier een ware markt is om de fietsen van de arme studenten te stelen en terug te verkopen, en jawel, aan diezelfde arme studenten. Een clandestien handeltje waar de politie maar al te goed van op de hoogte is, maar waar ze schijnbaar te lui voor is om er ook maar iets aan te proberen veranderen. 
Ook ik heb dan maar besloten om deel uit te maken van deze zwarte markt en een fiets te kopen van 1 van de louche types die elke middag terug te vinden zijn aan de mensa centrale (het centrale studentenrestaurant). 
Dik tegen mijn goesting weliswaar, want het zijn juist deze types die de stad rondgaan om de studenten hier fiets-loos te maken. 
Voor hetzelfde geld heb ik dus 20 euro betaald aan de persoon die ook wel eens mijn fiets zou kunnen gestolen hebben, jammer genoeg.
Maar jawel, jullie lezen het goed, voor slechts 20 euro had ik een "nieuwe" (weliswaar gestolen) fiets! Wat natuurlijk geen geld is als je bedenkt dat je hier voor een fietsslot (waarvan je hoopt dat het anti-diefstal geschikt is) minstens 30 euro betaalt (maar dan nog is het geen garantie dat je fiets veilig is hier in de straten van Pisa, ik vraag me echt  af met welke werktuigen ze hier in godsnaam de stad doorkruisen om nieuwe handelswaar te vinden).
Maar bon, al bij al mag ik niet klagen, ik kan tenminste weer in alle rust de wegen hier in Pisa gaan onveilig maken. 
Zie dus hier, mijn nieuwe fiets:



Niet slecht hé, voor tweedenhands én gestolen te zijn;).
Op zich is het zelfs een verbetering ten opzichte van Cristina's fiets: ik heb een mandje (waar ik trouwens weg van ben), lichten, werkende remmen én een bel, allemaal zaken die ontbraken aan de fiets die ik ben kwijtgeraakt. Wel is het feit dat ik nu wel een bel heb eigenlijk maar bijzaak: al fietsend maakt het krot immers zodanig veel lawaai dat voetgangers en tegenliggers me al van kilometers ver horen afkomen, zelfs moest ik mijn bel gebruiken zou niemand het horen doordat het "natuurlijke' geluid van mijn fiets alles overstemt.
Ik heb er zelfs al aan gedacht om oordoppen in m'n oren te steken als ik aan het fietsen ben, uit schrik voor gehoorschade.
Maar toch, ik ben content:).

Zo, sommigen onder jullie zal het misschien spijten, maar hier sluit ik m'n eerste deel van m'n bericht af.
Wel kan ik jullie zeggen dat ik m'n uiterste best zal doen om deel 2 nog voor het eind van het weekend te posten.
Ik heb immers nog véél te vertellen, maar aangezien het vrijdagavond is en ik ook maar een student ben, staan er nu andere zaken op het programma (die jullie waarschijnlijk wel al kunnen raden).

Dus,
Ciaooo ragazzi! Divertitevi!! (dat zal ik ook doen ;))

xx Nana

P.S. Ik hoop dat ik hiervoor weer geen boete kan krijgen wegens smaad aan de politie:p.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten